WATJE...

Watersport-TV volgt Liesbeth Mook en Ronald Brunt die met hun zeiljacht ia Orana bezig zijn met een Rondje Atlantic. Regelmatig kun je vlogs (https://www.youtube.com/watch?v=xD2f_EW9r_0&t=58s) op ons watersportkanaal zien, maar het stel schrijft ook blogs. 

Tijdens de eerste overtocht had Liesbeth toch wel aardig wat last van zeeziekte. Ondanks een volledige apotheek aan boord, waaronder anti zeeziektepillen weigerde ze deze vanwege mogelijke bijwerkingen te nemen. Nu vertelde haar vader op elke verjaardagspartij, het verhaal van zijn zeetocht met 4 mariniers die allen zeeziek werden, maar hij niet omdat hij een watje in zijn oor deed. Linkeroor voor rechtshandige en vice versa. Voor onhandigen volstaat één watje in beider oren. Altijd smakelijk om moeten lachen tot het moment dat Liesbeth half brakend het watje in voor haar goede o(o)r(en) deed en zich binnen 5 seconden beter voelde. Lang leve het placebo effect of niet, maar ik adviseer iedereen het te proberen. Het heeft namelijk geen bijwerkingen en volgens Liesbeth slechts een scala aan bijkomende voordelen. Zo waren wij aangekomen in Inverness, alwaar wij een leuk cafeetje zagen met “live music”. Voor ons altijd een reden om te gaan kijken. Na een pianiste die ons binnen deed gaan was het de beurt aan een blinde trek- en doedelzakspeler. Wat ik in elke muzikant waardeer en dus ook in hem , was het feit dat hij het gehele repertoire uit het hoofd kende. Zijn begeleider op gitaar zat vervaarlijk dicht bij de uit- en ingang van het café en het duurde niet lang of zijn eerste reservegitaar viel op de grond. Ik zat dicht bij en wierp mij op als stagemanager. Dit kreeg een onverwacht vervolg toen de stekker uit de trekzak van de doedelzakspeler viel. Opeens geen geluid meer. Ik kroop op handen en voeten naar het toneel om het publiek het uitzicht te blijven gunnen op de artiest, voor de artiest zelf maakte het niet zoveel uit, en raapte de stekker op. De hand van de muzikant maakte gebaren van “doe hier maar in.” Blijkbaar had hij het vaker meegemaakt en vertrouwde hij op welwillende luisteraars. Tot zover zijn trekzak optreden. Hij vervolgde met doedelzak nummer 1. Dat was een zak met 2 pijpen.  Eén om in te blazen en een ander om op te spelen. Het klinkt als een blokfluit maar dan elke toon even hard.  Ik heb altijd de neiging als een kind blokfluit speelt hem of haar zo snel mogelijk een snoepje te geven waar ze héél lang mee doet. Het publiek vond het echter prachtig. Na het eerste nummer vervolgde hij met doedelzak 2. Deze had drie extra pijpen die alle drie één toon produceren gedurende het hele lied. De drie tonen vormen en dermate akkoord dat je zonder uit het raam te kijken weet dat het buiten regent. Nou is dit wel vaker het geval in Schotland maar toch. En dat gedurende het hele lied! Daar konden geen snoepjes tegenop. Liesbeth echter nipte vrolijk aan haar rosétje. Ze had totaal geen last van zeeziekte! Bear with me: