ONDERSTEBOVEN

Blog van bemanning zeiljacht ia Orana

Watersport-TV volgt Liesbeth Mook en Ronald Brunt die met hun zeiljacht ia Orana zijn begonnen aan een Rondje Atlantic. Naast vlogs, de laatste aflevering staat online, schrijft de crew blogs.

Ondersteboven

Het regelmatig aankomen en vertrekken hebben beiden een betoverende werking op mij. De natuur bepaalt het verloop van mijn dag. Het niet weten wat je te wachten staat maakt nieuwsgierig en zorgt voor verassingen die mij herhaaldelijk kunnen ontroeren. Ik moet nu bijvoorbeeld denken aan onze aankomst bij het eiland St. Martin’s, De Scillies. Na 2 dagen en nachten op zee is er opeens land in zicht. Vervolgens gooi je het anker uit in kristalhelder azuurblauw water, omgeven door indrukwekkende rotspartijen en spierwitte strandjes. Vol verwondering voor het schitterende landschap, word ik langszij begroet door een zeehond. Zag ik het nou goed, gaf hij mij een knipoog? Met een dubbele wetsuit ben ik te water gegaan. Ondanks de neopreen handschoenen tintelden mijn handen heftig van de kou, boeie…want zwemmen met zeehonden is supergaaf. De flippers van Ronald waren te groot, dus dan maar met de blote voetjes. Pfff…toch een beetje spannend, zullen ze niet in mijn tenen bijten? Al zwemmend met mijn voeten boven water, duhhh…alsof dat helpt, kom ik natuurlijk voor geen meter vooruit, maar trok ik met mijn onhandige gespartel wel de volledige aandacht van deze prachtige beesten. Partytime…!!! Drie nieuwsgierige zeehonden zwemmen onder mij door en tonen hun glanzende zilverwitte buikkies en flapperen net als ik met hun zwemvliezen op het water.

Wat een ervaring. 

Het aankomen op een bestemming geeft ook regelmatig een gevoel van trots, ‘zo dat heeft Liesje toch maar weer mooi gefixt’. En wat heb ik nog veel te leren op zeilgebied, echt mazzel dat Ronald zo geduldig met mij is. Het moet wel enorm schakelen voor hem zijn, want wat zijn we verschillend en gelukkig ook super complementair. Van belang is dat ik niet teveel tegelijk nieuwe dingen wil aanpakken en vervolgens ook duidelijk aangeef bij mijn maatje waar mijn grenzen liggen. Zo wilde ik graag leren navigeren op Open CPN en dit heb ik nu al redelijk onder de knie. Een route uitzetten met markeringspunten, zodat we rekening houdend met het getij, tussen de rotsen en ondieptes kunnen varen lukt prima. Echt lastig vind ik het uit- en inzoomen van het beeld, waardoor ik regelmatig mij onzeker voel over de werkelijke afstand in nautical miles van onze ia ten opzichte van de wal of rotspunt. Zeker toen ik ‘s nachts in mijn eentje al zeilend de wacht hield op de golf van Biskaje en je dan een shippinglane nadert. Wat is het goede moment om over te steken? Die schepen varend zo knoerthard. Wij 11 metertjes, en zij soms wel 145 meter lang. Als ze dan met drie vrachtschepen parallel aan komen varen voel je je wel klein en nietig. Maar ook hier word ik steeds handiger in. Zo houd ik nu geen rekening meer met vissersboten, want die gaan toch hun eigen gangetje. En als ik dan na vier uur mijn wacht overdraag aan Ronald, rol ik moe en voldaan mijn bedje in. 

Ja, ik voel mij geregeld ondersteboven bij: De indrukwekkende kliffen en rotspartijen; Tientallen dolfijnen die met je mee zwemmen; Hoge golven met onder de witte koppen een turquoise licht, net doorzichtig glas, die naast je boot met een razend geluid omrollen; Met als hoogtepunt op ongeveer 3 mijl afstand een watershow van 3 walvissen die omstebeurt wel 10 meter hoge fonteinen spuiten en de fabuleuze sterrenhemel. 

Over de sterrenhemel gesproken, de planeten Venus en Mars maken ook regelmatig de verschillen aan boord duidelijk. Zo wil ik het icoontje van het bootje in het beeldscherm van Open CPN altijd met het puntje naar boven, of te wel naar boven laten varen. Ronald vindt dit zeer onlogisch, want we varen toch immers naar het zuiden? Haha, regelmatig hang ik dan met mijn lichaam ondersteboven en probeer met mijn linker- of rechterhand te bedenken waar de rots of vrachtschip onze ia nadert. Lij, loef, bakboord, stuurboord? Tja, linksvoor op de kaart is dan rechtsachter in realiteit,  duhhh…als ik binnen de omstandigheden dan een snelle beslissing moet nemen, we liggen bijvoorbeeld op gijpkoers voel ik mij onzeker worden…en hoor ik mezelf roepen, Ronaldddd, ik weet het even niet meer, help me even. Inmiddels weet Ronald dat hij, overigens met zeer goede bedoelingen gericht op ervarend leren, mij op zulke momenten niet moet laten aanmodderen, maar in Jip en Janneke taal moet benaderen. Maar als we vervolgens samen de gennaker (die als een slingeraapje rond de genua is gerold vanwege een enorme windvlaag, op een rodeo-stier-voordek als gevolg van de hoge woeste golfen) los krijgen is het samensterkgevoel groot, Kappie en Troosje komen er wel!

 

Bekijk video (https://www.youtube.com/watch?time_continue=7&v=CzAqJvP-PGg)

IMG_5607 IMG_5607
ia orana ia orana