EEN BLOG VAN IA ORANA

Het was even stil rond Liesbeth en Ronald die bezig zijn met een Rondje Atlantic. Niet overal is er internet om filmpjes en blogs te versturen. Op La Gomera gelukkig wel. Een nieuwe blog met een kort filmpje van de crew van zeiljacht ia orana.

Voor mekaar

‘We zijn er op de wereld voor mekaar, voor mekaar, voor mekaar, voor mekaar, om te helpe niewaar’. Ik wandel over het schaduwrijke plein met de eeuwenoude loofbomen van San Sebastiaan op La Gomera, één van de zuidelijkste Canarische eilanden. En hoor mijzelf dit vrolijke liedje van onze Annie neuriën. En niet zonder reden…want de laatste dagen zijn we door vele mensen geholpen met grote en kleine diensten. Het is echt verbazingwekkend hoe vanzelfsprekend yachties bij nacht en ontij voor elkaar klaar staan. Okee, in Nederland is men ook behulpzaam. Maar dit voelt echt anders. Nieuw voor mij is dat de dienst verleend wordt door een onbekende zonder de verwachting van ook maar één tegenprestatie. Hoe mooi…In de eerste instantie voelde ik mij er een beetje ongemakkelijk bij. Ik vroeg dan: ‘Wat ben ik je verschuldigd?’ Steevast werd deze vraag dan door een ieder weggewapperd. Op deze manier wordt dikke pech omgetoverd in pure mazzel. Want iedere vorm van tegenslag, wat gewoon standaard bij deze reiswijze hoort, wordt hiermee door je omgeving gedeeld en opgevangen.

Zo ondekte ik tijdens het snorkelen rond de boot tussen een school van honderden visjes, dat de anode van de schroef weg was. Bij een nadere inspectie van Ronald bleek ook de touwsnijder kaduuk en was er een grote flap finsulate los van het roerblad. We hadden een auto gehuurd om: onze vrienden Luc en Hilde naar het vliegveld te brengen, de Calorgasfles te vullen en op zoek te gaan naar de bewuste anode. De fles kon helaas niet gevuld worden en de anode was overal uitverkocht. Fabian Wehr, een Nederlandse teakdekspecialist hielp ons met de ia uit het water te takelen, eerst moest nog wel even de verstaging voor en achter los. Helaas kon ook hij niet aan de juiste anode komen. Een yachtie uit Denver hoorde ons praten en bood ons zijn Maxprop-revisiesetje aan. We knepen de tube smeervet bijna leeg, zijn anode was helaas net iets te klein, maar ook hij wapperde iedere vergoeding weg. Na een dag fanatiek klussen op land lagen we ‘s avonds weer voor anker in de ‘zeer geswellige’ baai van Mogan op Cran Canaria. Swell is een oceaandeining die de bemanning alle kanten van de boot laat zien. Die nacht werd ik rond 1.00 uur wakker, ik hoorde het geluid van het Rubbertje, onze dinghy, niet meer tegen mijn patrijspoort schuiven. Ik schoot naar buiten en riep Ronald wakker met: ‘Het Rubbertje!!!…Het Rubbertje is weg!!!’ Binnen appte ik René van de Blue Pearl, zij lagen ook in de baai. En voor dat we het wisten lag hij langszij met zijn prachtige rib, professionele hoofdlamp en verschijner in de hand. We hadden mazzel, de wind stond landinwaarts. Al snel vonden we het Rubbertje bonkend op de branding tegen de scherpe rotsen. Ik sprong in de donkere nacht over boord het zeewater in om ons bootje te bevrijden. Helaas zat het landvastje te vast tussen de rotsen. Dit werd ‘m niet… want de branding sloeg ook mij op het scherpe vulkaangesteente en ik voelde de zeeegels een aanval doen op mijn poezelige voetjes. Ronald ging zijn waterschoenen halen en sneed aan land met een scherp vismes de landvast door. De schade was gelukkig beperkt. Eén beam was plat en werd de volgende dag met succes weer geplakt. Alleen het staartstuk van de buitenboordmotor was beschadigd, verder deed hij het nog prima. Na dit vermoeiende nachtelijke avontuur, vertrok onze vriendelijke held met zijn gezin de volgende ochtend naar Kaap Verdië. Als ik dit had geweten had ik hem niet durven appen. Maar deze yachtie zei ‘graag gedaan’ en verdween in de donkere nacht op weg naar zijn eigen schip.

De volgende ochtend ontdekte ik tot mijn schrik dat ook het roerblad van de windvaan spoorloos verdwenen was. Tja, het was hier 10 meter diep en de draaicirkel rond het anker maakte het zoekgebied groot. Meteen bood Maurijn van de Hera ons aan om samen met Ronald met zijn duikuitrusting op de zeebodem te gaan zoeken. Vanaf het dek keek ik vol spanning naar de grote luchtbellen van de twee stoere mannen rond de boot. Pfff…zouden ze het roerblad nog ooit terugvinden? Opeens zag ik de bellen in het azuurblauwe zeewater omhoog komen en hoorde ik een harde kreet: ‘Gevonden!!!!’ Tjonge, hoe was dat mogelijk. Maurijn was net zo blij als wij en riep enthausiast: ‘Graag gedaan’ en nodigde Ronald uit de duikfles nog even leeg te maken.

In La Gomera moest ik bij de notaris nog een handtekening zetten op een document voor het thuisfront. Hiervoor had ik een tolk nodig. Anouschka van Desaar stond meteen met paspoort in de hand klaar om haar Spaanse kwaliteiten te tonen.

Op de steiger werd onze Franse buurman geknipt door zijn vrouw. Voor dat ik het wist zat ik ook op het kleine wiebelige krukje met een zeilzak als kapersmanteltje, want de Française vond het geen probleem mijn lange lokken ook even bij te punten. En zo kan ik wel voorbeelden blijven noemen. Yachties helpen elkaar zonder blikken of blozen.

Inmiddels is de bestelde anode voor de schroef aangekomen op La Gomera. Als een zeemeermin-monteur bevestig ik de anode op de schroef. ‘Zo, dat is ook weer voor mekaar! Die middag bied ik op de steigerborrel mijn zeemeermin-kwaliteiten aan, maar helaas kan ik niemand op dat moment een dienst terugbewijzen.

Bekijk de video en klik op ANODE (https://www.youtube.com/watch?v=RY6BLSbE8BA).