COLUMN EVERT STEL...''WE HEBBEN WEER STROOM''

Cycli…

Het was weer zo ver… Tijdens een dagje ankeren waren de - nog geen 2 jaren oude - accu’s na een paar uren al leeg, terwijl we er volgens de berekeningen en ook vroegere ervaringen zomaar een etmaal mee toe konden. Rondvragen, informeren en googelen levert niks nieuws op, ik wist het eigenlijk allemaal al wel en besef dat onze stroomopslag geld gaat kosten.

Dus, Rudy gebeld van Hoac Marine in Harlingen en die had een klip en klaar antwoord; “Evert, als je 100 keren per jaar een vaarwens hebt en tijdens het stilliggen draait er een heel huishouden op die accu’s, dan maken ze 100 cycli (gedeeltelijk ontladen en laden) per jaar. Als je daar je eigen gebruik zoals ankeren en andere tochtjes bij rekent, dan kom je snel op een paarhonderd cycli! Een accu slijt vaak niet door de kalenderjaren, maar door het aantal cycli. Bij jou worden ze intens gebruikt Evert!” 

“Vertel mij wat,” lach ik me bewust van dat feit, “laatst kwam ik met onze vaargast terug van de fotograaf in Volendam en toen hoorde ik beneden een bekend klotsgeluid uit het kombuis komen. Een ijverige vrijwilliger had onze vaatwasser even aangezet terwijl we op de omvormer draaiden… Er liep honderdvijftig ampère uit de accugroep! Gelukkig stond ie nog maar net aan…”

Heb jij permanente ventilatie in de machinekamer Evert?” Ik antwoord bevestigend en Rudy vervolgt; “Zal ik jou eens een aantal echte ouderwetse krachtpatsers bezorgen? Er zit nog een vuldop op om accuwater bij te vullen, want die gel dingen kun je niet bijvullen, maar ze verdampen ook hoor en daardoor gaan ze vaak stuk! Weet je… in de hele visserijvloot vind je zelden het gebruik van zo’n gel ding! Nou jij weer!”

Vanmorgen kwam een kopie van Rudy (zijn zoon) met een bestelbusje vier zware jongens brengen en even later stonden ze aan boord. Toen ik de beurs trok, ging de knaap met vader bellen want hij wist niet wat het kostte. Toen hij glimlachend de telefoon weer in zijn zak stopte zei hij; “Het is goed zo! Voor het goede doel…”, en met een stevige pas liep hij zonder achterom te kijken richting de bestelbus. Ik viel overmand door zoveel goedheid weer eens helemaal stil…

Maar dan komt het nog, en wie niet sterk (meer) is moet slim zijn, want de hele haven is uitgestorven en ik zie even geen helpend handje. Zelfredzaam als ik ben, bedenk ik een manier om de klus te klaren zonder mezelf te blesseren. De hele vaarwensuitrusting komt er aan te pas om de zware jongens onder in het schip te krijgen. De rolstoel als transportmiddel voor die zware krengen, de brancardplaat als glijbaan en de oprijplaten als overbrugging naar de accubak. Na een uurtje hijsen, hijgen en gymnastieken, heb ik de zware jongens beneden zonder mijn zwakke rug en de waardeloze versleten schouders te overbelasten.

We hebben weer stroom!!!

Dank Rudy en Hoac Marine Harlingen. Jullie zijn kenners, kunners en grote klasse!

Evert Stel