SERENE RUST...Column Evert Stel

Zoals iedereen wellicht weet, varen we veelvuldig voor Stichting Vaarwens met mensen die in hun laatste levensfase verkeren en nog graag één keer het water op willen. Zo voeren we vorig jaar met een oud Marine man, die graag met zijn naasten afscheid wilde nemen van zijn geliefde water. We voeren onder prachtige weersomstandigheden naar de mooiste vuurtoren van Nederland, namelijk ‘Het Paard van Marken’. Sterke mannen tilden de uitgemergelde zeeman in een regisseursstoeltje van boord en aan de voet van de toren mijmerde hij nog eenmaal over het water. Daar viel het besluit… “Onder de rook van deze toren wil ik mijn laatste rustplaats!”

Bijna een jaar later komen zijn naasten op een snoeihete zondagmiddag in Monnickendam aan boord met onze zeeman in een oplosbare urn. We gaan zijn laatste wens vervullen op deze zomerzondag en een familie lid leest onze ceremonie flyer waar met grote letters voorop staat ‘… een zee van rust’. Hij lacht en kijkt naar de zwarte vlag in de mast die door wind heftig klappert. Er staat vandaag een harde noordelijke wind die zorgt voor enige verfrissing bij temperaturen van tegen de 30 graden en alles wat kan varen, zit op het water. We gaan los en zetten koers richting vuurtoren. Achter de Bukdijk liggen honderden bootjes, maar ook flinke schepen voor anker op het ondiepe water om wat lij te zoeken tegen de harde noordelijke wind. “Moet ik ook iets vast zetten?” vraagt Inge die ziet dat achter de dijk witte koppen op het water staan. “Nee joh… Ik zet die stabilizers aan en dan hebben we geen centje pijn, wij bewegen nauwelijks!” antwoord ik zelfverzekerd.

De Meander V ploegt dwars op de golven dapper naar de vuurtoren, maar ook daar hebben aan de zuidzijde vele jachtjes benedenwinds een plekje van rust en verkoeling gevonden. Ze zijn bekend met de situatie aldaar en keurig in één lijn liggen ze net achter de onzichtbare, ongemarkeerde krewing (stenen dam) die dwars voor de – zo aanlokkelijke – baai langs loopt. Wij zoeken aan de rand van het flottielje jachten een vrije ankerplaats met de kuip naar het zuiden, zodat we uit het zicht van iedereen onze ceremonie kunnen uitvoeren. De motoren gaan uit, de zon schittert laagstaand over de gouden golven van het volledig lege weidse water achter ons. Alle golven krijgen een verchroomd kammetje op hun top en het is een prachtig schouwspel dat iedereen raakt met haar schoonheid. De wind maakt van het schip een muziekinstrument,  dat een eentonige klaagzang blaast, begeleid door ritmisch klapperen van vlaggen en zeiltjes. Er klinkt stemmige muziek over het water. Het wordt meegevoerd door de wind en er heerst een serene rust aan boord. Op de grote gedekte tafel suist de koffiepot en er tingelen de kopjes ritmisch op het wiegen van het schip tegen elkaar. Onze zeeman staat in de urn middenin de kring van naasten, omringt met bloemen. Tijdens de emotionele speech van zijn dochter, komt een grote politieboot langscheuren en even zwijgt ze. Als ze haar verhaal wil vervolgen, begint de Meander V te rollen en de cadans wordt steeds groter en groter. De boel begint te schuiven en iedereen grijpt wat hij grijpen kan. Verderop voor ons horen we mensen vloeken en tieren en overal rinkelt het kommaliewant door de kuip of over het dek. Weg serene zee van rust…

Evert Stel

Stichting Vaarwens