COLUMN Evert Stel

Heel klein…

In vroegere tijden kwam ik in contact met een schipper die een gesaneerde grote ‘Bokkenkotter’ uit de visserij op de kop had getikt en er een heel speciaal vaardoel mee had. Het schip werd met een flinke overheidssubsidie verbouwd tot passagierschip voor zeer speciale passagiers. De schipper ging namelijk varen met delinquenten en rebelse gevangenen die een ‘zee-therapie’ moesten ondergaan. Daarvoor werd het schip geheel aangepast als varende gevangenis, zodat de ‘passagiers’ nimmer nooit de bemanningsverblijven en de stuurhut konden bereiken. Het schip werd in twee volledig van elkaar afgesloten delen ingericht. Ze waren tijdens de zeereis in het voorschip volledig op elkaar aangewezen en moesten in hun separate verblijf samen koken, eten, wassen, slapen en voor elkaar zorgen. De kapitein zocht groot open water op en voer het liefst in ruw water, opdat de vaargasten flink zeeziek werden. Dan werden de grootste criminelen heel klein en smeekten veelal om verlossing. Ze gingen relativeren en zijn volledig op elkaar aangewezen. Ze moesten elkaar verzorgen in hun vreselijke ziek zijn en gingen daardoor socialiseren. Veelal kwamen ze na maanden op zee als anderen mensen terug aan wal en konden direct het re-integratietraject in… Ik heb er echter nooit meer iets van gehoord!

Ik zag de afgelopen dagen de rellen op het nieuws en droomde de nacht erna, dat de relschoppers met een groot net onder een flinke helikopter werden gevangen en in het ruim van een vrachtschip werden gedumpt, dat daarna open zee op ging. Ze werden allemaal heel erg zeeziek en heel klein. Ze mochten stuk voor stuk even ervaren hoe het voelt om ziek te zijn, gevangen te zijn door de ziekte en afhankelijk te zijn van hun naasten die wel staande bleven in deze erbarmelijke situatie! Het was helaas echter een droom, maar wel heerlijk…

Evert Stel

Illustratie Jan Braamhorst