Een schipper zonder haast…

Evert Stel is schipper van de Meander V. Met deze voormalige loodstender heeft hij jarenlang met zijn partner Inge voor de Stichting Vaarwens (https://www.stichtingvaarwens.nl) dagtochten gevaren met mensen in de laatste levensfase. Inmiddels heeft de Stichting een eigen schip en wordt de Meander V ingezet op drukke dagen. Van alle dagtochten maakt Evert aangrijpende, veelal emotionele verslagen. Daarnaast is hij auteur en heeft diverse boeken geschreven en is hij columnist bij Watersport-TV. Lees hieronder zijn laatste column.

Na in alle rust de kerstdagen en de jaarwisseling op Vlieland te hebben doorgebracht, blijven we nog even op het prachtige lege eiland hangen. Iedere morgen lopen we ons rondje om de oostkant langs
het Stortemelk en verwonderen ons vaak over de onrustige zee als de stroming tegen de wind is. Wild kolken waterstromen van twee mijl en meer door het beruchte zeegat en de betonning lijkt alsof ze door een onderzeeër worden meegesleurd. Met name bij langdurige noordelijke wind, breken verderop de golven woest en zelfs de grote veerboot Vlieland danst door de golven. Als we de hoek om lopen, lijkt het wad wel het Paterswoldsemeer en daar is het spiegelglad. Onze vaste ‘havenzeehond’ ontmoeten we vaak op het strand waar hij ligt uit te buiken. Hij kent ons en trekt zich niets aan van onze aanwezigheid in deze oase van rust. Toch roept de plicht van Stichting Vaarwens en ik zeg tegen Inge; “Als die dikke noordenwind er uit is, moesten wij ook maar eens huiswaarts gaan. Je weet nooit wat er nog gaat komen.” 

“Goed plan schat. Ik heb ook geen zin om op de kop te staan ik dat zeegat!” antwoord ze direct. De volgende dagen blijft de wind uit het noodwesten door staan en op een gegeven moment gaan zelfs de watertaxi’s uit de vaart. Twee keer daags varen ze retourtjes om een club bouwvakkers heen en weer te brengen die op het eiland werken, maar nu wordt het zeegat toch te wild om met die -betrekkelijk kleine - schepen te trotseren. Als ik een voorbijganger spreek die vraagt hoe lang we nog blijven, zeg ik hem dat we op het punt staan om te vertrekken zodra de zee wat rustiger is. Verbluft kijkt hij me aan en zegt;“Man… met dat schip kun je een orkaan trotseren. Ik bleef voor een beetje zeegang niet liggen hoor!”
Ik antwoord; “Dat weet ik en dat is een geruststellende gedachte. Het schip kan alles aan, maar ik vaar niet omdat het moet, maar omdat ik het leuk vind en weet je, een schipper zonder haast heeft altijd goede wind!” Hij lacht en fietst hangend in de dikke tegenwind weg…
De volgende morgen is de wind er nagenoeg uit en we lopen ons rondje langs het zeegat. Het wordt langzaam licht en er komt een zeilschip de hoek om, die verwacht dat de zeegang er nu wel uit is. Niets is minder waar en hevig slingerend en bokkend tegen de onregelmatige steile golfslag, wringt het zich traag als een jichtige slak op de motor een weg tegen de vloedstroom in. “Zullen wij nog een dagje blijven liggen?” vraagt Inge, terwijl ze zich verbaast over hoe de zee omspringt met het – toch redelijk forse – zeiljacht.
De volgende morgen is het nagenoeg bladstil en we maken het schip klaar voor vertrek. Bij ons 40 ste en laatste wandelrondje om de oostpunt, zien we dat de golven niet meer breken. Met een goede moed starten we de motoren en vertrekken klokslag 09.00 uur. Als we de haven uit varen, is het wad zo glad als een spiegel, maar éénmaal het hoekje om, begint de Meander V toch flinke rollers te maken. Snel zet ik de stabilizers aan en het schip krijgt rust. “Zonder die dingen zouden we slingeren als een dolle schat.” zeg ik trots. “Er staat nog steeds een flinke deining. Dit had ik niet verwacht!”
Ik zet er een tandje bij en moeiteloos scharrelen we tussen de nog flinke dwars inkomende deining door. Als we de boei VL1 gepasseerd zijn, is het leed geleden en krijgen we stoom en golven mee naar Harlingen. Onderweg komen we op deze zondagmorgen werkelijk geen sterveling - op de veerboot na – tegen en onze reis gaat met een kruissnelheid van 9 mijl voorspoedig. We hebben alles mee en om 16.30 uur liggen we in onze box in de Marina Monnickendam. We zijn weer ‘thuis’ en deze schipper zonder haast had vandaag goede wind!

Evert Stel