Column Evert Stel...Op de mat

Evert Stel is schipper van de Meander V. Met deze voormalige loodstender heeft hij jarenlang met zijn partner Inge voor de Stichting Vaarwens (https://www.stichtingvaarwens.nl) dagtochten gevaren met mensen in de laatste levensfase. Inmiddels heeft de Stichting een eigen schip en wordt de Meander V ingezet op drukke dagen. Van alle dagtochten maakt Evert aangrijpende, veelal emotionele verslagen. Daarnaast is hij auteur en heeft diverse boeken geschreven en is hij columnist bij Watersport-TV. Lees hieronder zijn laatste column.

Op de mat…
Er komen steeds meer leuke-en informatieve items online over onze trouwe viervoeter aan boord.
Ook Inge en ik maken ons er schuldig aan regelmatig iets te posten over onze levensgezel met de
natte neus, die weer iets van dat boordleven vindt en wat een leuke foto waard is.
Ik heb mijn hele leven honden gehad en ze gingen altijd mee het water op. Het leverde zoveel leuke
herinneringen en anekdotes op, dat ik er een boek over zou kunnen schrijven. Eén prachtig voorval
uit het verleden wil ik even met jullie delen:
In de negentiger jaren voer ik met mijn gezinnetje (vrouw en vier opgroeiende kinderen en hond)
nagenoeg ieder weekend het wad op, ging naar Schiermonnikoog, of bezocht één van de leuke
stadjes die binnen een weekend bereikbaar waren. In de vakanties voeren we altijd langs de
Waddeneilanden met onze 13 meter lange kotter Meander II. Onze Chokey (een jonge Tervuerense
herder) bewaakte het schip en zorgde ervoor dat iedereen weer aan boord kwam, voordat de
trossen weer los gingen. Ze telde iedereen… dan pas ging ze slapen.
We lagen tijdens een winderige warme zomer in de bomvolle haven van Vlieland. We kregen een
prachtig plekje aan de langs steiger, die toen nog achter de ouwe schuit van Jan Soek aan stuurboord
van de haven lag. Om te voorkomen dat de haveningang geblokkeerd werd, mocht er niemand
langszij, dus hadden we het rijk alleen.

Hoge uitzondering

Aan het eind van de dag kwam havenmeester Wortel langs op zijn brommertje en zei dat er aan het begin van de avond nog een schip binnenkomt en die mag bij hoge uitzondering voor de nacht bij ons langszij. “Morgen is de wind er uit Evert en dan ruimt het wel weer op…” lachte hij vriendelijk.
Later die avond komt er een Staverse Motorsailer binnen van ongeveer onze afmetingen.
“Goedenavond schipper”, roept de man aan het roer. “Wij mogen van de havenmeester
voor één nachtje bij jullie langszij. Is dat goed?”
Ik pak samen met mijn jongste zoon een lijntje aan en even later ligt het schip vast. Onze Chokey is
onrustig en staat met de neus in de lucht in het gangboord naar onze kersverse buurman te
snuffelen.

’Oude man’ aan boord

“Ah… jullie hebben ook een hond aan boord!” lacht de schipper. “Dan heb ik direct een vraagje. Wij hebben de hele dag gevaren en zijn buitenom vanuit IJmuiden gekomen, maar het was nogal ruig. Nou hebben we een ‘oude man’ aan boord die er nodig even uit moet, maar hij is niet meer zo goed ter been. Mag ik hem even over jullie voordek dragen om hem uit te laten?”
“Uiteraard kan dat hoor. Ik zal onze Chokey wel even vasthouden, want die is nogal enthousiast!”
lach ik begripvol.
Even later komt mijn buurman met een stokoude kortharige Duitse staander in de armen de stuurhut
uit. Het beestje is mager, helemaal grijs om zijn snuit en zijn koppie zit vol met wratjes. De ogen
kijken nog helder en verwachtingsvol. Hij blijft kalm en laat zich graag van boord dragen, waarbij zijn
baasje zegt; “Mijn vrouw loopt me wel even na met een emmertje en een dweil, want hij is de
controle over zijn blaas soms ook wat kwijt. Het kan zijn dat hij even druppelt…”
Samen met de kinderen aanschouwen we de hele manoeuvre waarbij uiterst beheerst en kalm de
‘oude man’ via ons voordek richting steiger gedragen wordt. Daar wordt hij op zijn pootjes neergezet
en zakt gelijk een stukje door zijn achterpootjes om vervolgens volledig leeg te lopen. Zijn baasje
fluistert zachtjes lieve woordjes en zijn vrouw staat in de aanslag met een puts en een dweil om alles
weer in het reine te brengen.
“Ach… hij is écht oud en zwak. Hoe oud is hij?” vraag ik belangstellend.
“Hij is bijna 17 jaar, maar heeft nog geen pijn en geniet van het aan boord zijn. Als we varen, ligt ie op
de bank naar buiten te kijken en geniet van de bewegingen van het schip. Dat doet hij al jaren…!”

“Maar hoe gaat dat dan in zeegang? Rolt hij niet van de bank?” vraag ik, wetende dat Chokey altijd
aan mijn voeten gaat liggen als het erg slingert en zich met zijn voorpootjes vastklampt aan mijn
benen…
“Nee hoor, we hebben een kokosmat op de bank liggen en die houdt hem op zijn plaats. In zware
zeegang schuift hij heen en weer in zijn ruime vel…!”lacht de schipper en zet samen met zijn trouwe
vriend koers naar de wal voor de ‘grote boodschap’…
Evert