Column Evert Stel: 'Raadsels'

Evert Stel is schipper van de Meander V. Met deze voormalige loodstender heeft hij jarenlang met zijn partner Inge voor de Stichting Vaarwens (https://www.stichtingvaarwens.nl) dagtochten gevaren met mensen in de laatste levensfase. Inmiddels heeft de Stichting een eigen schip en wordt de Meander V ingezet op drukke dagen. Van alle dagtochten maakt Evert aangrijpende, veelal emotionele verslagen. Daarnaast is hij auteur en heeft diverse boeken geschreven en is hij columnist bij Watersport-TV. Lees hieronder zijn laatste column.

Raadsels…
Het komt nogal eens voor dat één van de beide flinke schroeven iets van de bodem oppikt en in de
schroef draait. Zo hadden we er in Kampen visnetmarkering met een stuk ketting in, in Muiden een
compleet dreganker met lijn en in Monnickendam een afdekzeil van een rubberboot of auto. De
herrie is meestal van dien aard, dat ik gelijk de motor uit het werk zet en even een poging doe met
het voor- en achteruit slaan om het er uit te spoelen, maar nagenoeg nooit met resultaat. Soms zit
het zo vast dat we uit het water moeten, maar meestal levert een duiker met een scherp mes al
resultaat.

Vorige week voeren we vanuit Volendam voor een Vaarwens op de Gouwzee. Bij het aanmeren
voelde ik dat er iets in de bakboord schroef vloog, maar we lagen al voor de kant. Toen we
afmeerden, leek het er op dat er weinig loos was, want ik kon wegvaren zonder zware trillingen. Toch
voelde ik dat er iets niet helemaal naar behoren was. Enfin… de gasten genoten van het weer, hun
Gouwzee, Marken en het varen op zich. Na een bezoekje aan Marken zetten we koers naar
Monnickendam en halverwege schrokken we ons allen een hoedje. Het hele achterschip begon
plotseling te dansen en de rolstoelen kwamen bijna los van de vloer. Snel de motoren in z’n vrij en
uitzoeken wat er aan de hand was. Toch moest ik blijven varen want er stond een straffe
noordoostelijke wind die me uit de vaargeul blies. Zodra ik de bakboord motor in het werk zetten,
was het bal, want alles rabbelde, rolde en schoof over de vloer.

Angstig

“Da’s niet best”, merkte bootsmaat. Henk op. De gasten werden onrustig en angstig van het onheilspellende gedreun onder het schip, waarop we besloten de reis af te breken en op één motor richting Volendam te gaan. De havenmeester was ingeseind en ving ons op, want de Meander V is een onwillig schip met manoeuvreren als je op één motor vaart.

Toen we de gasten van boord brachten en vriendelijk afscheid namen, waren de meesten al weer
vergeten dat het even heel raar ging. Hun herinnering bleef bij die fantastische mooie dag.. De
trossen gingen weer los en we voeren richting Monnickendam, nog steeds op één motor. Met de
harde wind in de rug, kregen we best snelheid en liepen ruim 6 mijl. Plotseling zette het achterschip
de polka weer in en begon wederom onwijs te dansen terwijl de motor uit stond… Direct de beide
motoren stilgezet en langzaam hield de dans op. Steeds weer als we meer dan 4 knopen maakten,
zette de dans weer in omdat de bakboord schroefas mee begon te draaien en steeds weer moest de
motor in de achteruit om de meedraaiende schroef stil te zetten. Hierdoor verliep de thuisreis
tergend traag. Als je jichtige slak schoven we na ruim een half uur de haven in en met hulp van de
havenmeester werden we aan hoger wal in ons box gedrukt…

Ik was er even helemaal klaar mee, want we konden niet meer varen om de snoeihete haven te
ontvluchten en verkoeling achter het anker te zoeken. Na het vaardagverslag op socialmedia te
hebben gepost met de opmerking dat we averij hadden door iets in de schroef, hebben we de
camper ingepakt om er een weekje tussenuit te gaan. Onze vrijwilligster Marjon ligt aan de overkant
in de haven en ze bood aan dat haar man André wel even onder het schip wilde kijken zodra we
terug waren, want ze hebben een duikuitrusting aan boord. Daar ging ik graag op in, maar eerst even
genieten van een korte bliksemvakantie.

Na de vakantie kwamen André en Marjon langszij met hun prachtige zeiljacht en even later zat hij in
het pak. De duikcompressor ging aan en al borrelend ging hij gewapend met een groot mes onder het
schip. Na enkele minuten kwam hij weer boven. “Weet je zeker dat er iets in zat Evert? Beide
schroeven zijn namelijk blinkend schoon!” Ik was (en ben nog steeds) werkelijk perplex en snap hier
helemaal niets van. Onze havenmonteur Chris voer langs en ik vroeg hem even aan boord te kijken.
Motor aan, schroef in het werk en alles draait perfect. Geen trillingen, geen polka, niets te vinden!

Het zal altijd een raadsel blijven wat er in heeft gezeten en welke weldoener me wellicht een grote
dienst heeft bewezen, door volledig anoniem te zooi uit mijn schroef te halen… Mocht dat laatste zo
zijn en hij/zij leest deze column… onwijs veel dank!

Evert