ITAJAI- Amper een half jaar geleden debuteerde hij in de Volvo Ocean Race. Na zeven etappes, waarvan twee over de Zuidelijke Oceaan, verdient Carlo Huisman (26) zijn plek te midden van ’s werelds beste oceaanzeilers. Vorige week pakte hij, winnaar van de America’s Cup 2017, met Team Brunel de Koninginnenetappe van Auckland naar Itajaí, Brazilië.
Hoewel het verlies van Scallywag-zeiler John Fisher hem diep raakt, kan Huisman naar eigen zeggen toch van deze zege genieten. “Wat er is gebeurd, is heel tragisch”, steekt hij van wal. “Fish was aan boord van Scallywag een mentor voor de jonge gasten en ook voor veel anderen in de Volvo-vloot. Als je dan dat nieuws krijgt, is dat enorm heftig. Je beseft je goed wat de omstandigheden zijn, waarin zoiets gebeurt. Op het moment dat je op de Zuidelijke Oceaan het water raakt en je zit niet vast aan de boot, wordt het heel erg lastig. Dat is de keiharde realiteit van wat we daar aan het doen zijn. In die zin geeft onze overwinning een dubbel gevoel. Enerzijds ben je heel trots op wat ons team heeft bereikt. Je probeert te genieten van zo’n iconische etappe en het ronden van Kaap Hoorn, maar anderzijds hakt de tragische gebeurtenis met Fish erin.”
Ondanks alles heeft de Zuidelijke Oceaan toch iets magisch voor Huisman. “Als je het enigszins veilig kunt houden, zijn het super leuke zeilcondities met continu windkracht zeven. Natuurlijk is het afzien, maar het is ook hartstikke tof. De golven zijn hoog en het waait hard. Je gaat vol gas. Soms is het hel op aarde en denk je van ‘waarom ben ik hier in vredesnaam’, maar ik geniet ontzettend van de strijd met de natuur en jezelf. Daar met je team zijn en proberen de boot op het randje te pushen, soms een beetje er overheen. De kracht van de natuur ervaren. Dat je de donkere wolken aan ziet komen en weet dat het dadelijk 60 knopen waait en sneeuwt. Het is echt een uitdaging voor jezelf, het team en de boot. Dat vind je leuk als je van sport en presteren houdt. Anders moet je daar niet zijn.”
Op de vraag of hij ook wel eens bang is geweest, antwoordt Huisman: “Toen het nieuws over Fish binnen kwam, vond ik het een enge situatie. Toen dacht ik: “Wat zijn we hier aan het doen? Waarom zouden we nog racen nadat iemand is overleden? Het is maar een race. Wat dat betreft was ik bang dat zoiets ook bij ons zou gebeuren, maar ik ben nooit bang geweest in een specifiek moment of situatie. Ik had altijd het gevoel dat ik en wij als team genoeg controle hadden om eruit te komen. Ik vertrouw ook erg op ons materiaal.
Schat aan ervaring
Volgens Huisman scheelt het dat ze met Bouwe Bekking en Andrew Cape zoveel ervaring aan boord hebben. Huisman: “Zij zijn samen 19 keer rond Kaap Hoorn gegaan en dat geeft veel vertrouwen. We gebruiken die kennis en ervaring zeker. Als we erg twijfelen, maken we Bouwe wakker. Dan is het heel fijn om die ervaring aan boord te hebben. Ook op het moment dat zo’n emotionele klap binnenkomt. Iemand als Bouwe geeft dan veel vertrouwen en zekerheid in het team. Hij draagt ons vervolgens echt rondom de Hoorn.”
Los van het tragische ongeval vond Huisman ‘slapen’ het moeilijkste tijdens de afgelopen etappe. “Ik was helemaal leeg. Omdat het zo zwaar was, draaiden we stand-by wachten. Dat betekent dat je na jouw 4 uur wacht, beneden nog één of twee uur – afhankelijk van de condities – half in je zeilkleding klaar ligt om aan dek te springen. Voor mij kwam het erop neer dat ik bijna geen slaap meer kreeg. Normaal gesproken voel ik me mentaal en fysiek sterk. Nu was mijn lichaam op een gegeven moment klaar. Ik voelde me redelijk zwak en dat is iets wat ik niet gewend ben.”
Living the dream
Desondanks kijkt Huisman zeer positief terug op zijn Volvo Ocean Race tot dusver: “Als ik één Volvo Ocean Race-etappe had willen winnen, was dat deze. Ik ben bovendien enorm trots op dat ik voor Bouwe mag zeilen. Het is living the dream. Ik probeer me iedere etappe te bewijzen en mijn plek te verdienen.” Op de vraag of hij zich nu een betere zeezeiler voelt, antwoordt Huisman: “Eigenlijk wel. Ik heb inmiddels genoeg vertrouwen en kennis opgedaan, dat ik me een ervaren voordekker en zeezeiler voel die kan meedoen op dit niveau. Toen ik Alicante verliet, was dat absoluut niet zo.”
“Ik heb veel geluk gehad om te zijn waar ik ben. Mensen gaan er vaak van uit dat ik een rockstar zeiler ben, maar dat is niet zo. Ik realiseerde me heel goed dat ik boven mijn niveau zeilde, net als met de America’s Cup. Maar de afgelopen etappes had ik het gevoel dat ik mijn plek verdien. Dat maakt het leven aan boord voor mij veel leuker. Ik voel me meer een zeiler dan ooit tevoren. De afgelopen jaren zeilde ik met de allerbeste zeilers ter wereld als iemand die dat zelf niet was. Dat was best moeilijk. Je bent continu bezig met mensen die alles weten en er niet over praten, maar ervan uitgaan dat de omgeving ook tot de wereldtop hoort. Dat was natuurlijk niet zo. Nu kan ik zeggen dat het wel zo is.”
Naar huis
Kort na de finish in Itajaí vloog Huisman voor het eerst sinds de start in Alicante naar huis. “Tijdens de etappe van Hong Kong naar Auckland heb ik mijn schouder min of meer uit de kom gehad. In Nieuw-Zeeland heb ik daarvoor veel herstelwerk gedaan, maar ik wil een specialist van de Bergman Kliniek ernaar laten kijken. Daarnaast wil ik graag het thuisfront geruststellen. Vooral mijn vader zal zich flink zorgen hebben gemaakt. Zeker gezien hoe zwaar de etappe was en wat er allemaal is gebeurd. Normaliter kan ik mails versturen, maar vlak voor de Hoorn verloren we ons mediastation door waterschade. Daardoor konden we de rest van de etappe niet meer mailen. Dat helpt niet mee.”
Op 20 april verschijnt Huisman weer met Team Brunel aan de start van de In-Port Race in Itajaí.
Fotografie Ugo Fonolla, Rich Edwards/Volvo Ocean Race
