Ik en kit, of beter gezegd kit en ik… Ik werk namelijk niet met kit, maar het magische spul uit de spuitpatroon werkt met mij! Zodra ik het tuutje van de tube af heb geknipt en het spuitmondje er op heb geschroefd, zit het al aan mijn mes, mijn handen en aan het handvat van de spuit… Over het algemeen ben ik best handig, maar met kit… Wij zijn geen goede combi, net als verf en ik… Als ik het ergens op aanbreng, laat het geheid na een tijdje los, maar oh wee als ik een druppel heb gemorst… dat wil er nooit meer af!
Een paar jaren terug kreeg ik geweldige hulp van het TopWindows team met het monteren van een kleine 20 nieuwe thermopane ruiten. Het weer werd echter zo slecht, dat het afkitten van de raamlijsten er niet meer van kwam.
“Doen we later wel even, het is nu te nat Evert!” riep de leider van het geweldige team. “Laat de montagekit van de ramen eerst maar even goed uitharden!”
“Ik ben allang blij dat jullie me zo ver hebben geholpen mannen. Die randjes doe ik zelf wel een keertje als het goed weer is…” antwoord ik dolgelukkig met de nieuwe ruiten.
Een vak apart
We zijn enkele jaren verder en eigenlijk moet er nog steeds een mooi rond kitrandje rondom de ramen. Ik zie er echter tegenop, en zoals ik als schreef, het is niet mijn ding! Op een mooie zomerdag zie ik een ‘handige Hans’ een ruit afkitten bij mijn buurman.
“Dat doe je knap netjes man! Ik heb het na een tijdje overal zitten en jij houdt zelfs schone handen!” merk ik complimenteus op. “Als je tijd hebt…? Hiernaast ligt er ééntje waar nagenoeg alle ramen nog moeten worden afgekit, ” lach ik met een grap…
“Kitten is wel een vak apart hoor Evert, maar ik loop zo wel even met je mee.” is zijn antwoord en ik krijg hoop. We lopen even later rond de stuurhut en hij ziet dat de kitranden ongelijkmatig en niet afgewerkt zijn.
“Dá’s nog wel even een dagje werk. Wanneer moet het gebeuren?”
Ik leg hem uit dat ik er al een paar jaren tegenaan hik maar dat het nu wel tijd wordt want er kan water tussen de lijsten kruipen.
“Na mijn vakantie kom ik je een dag helpen hoor! Jullie doen zoveel moois voor je medemens, dat ik het een eer zou vinden om iets terug te doen! “
Schone handen
Een maand later heb ik een doos vol Sikaflex kitworsten binnengekregen en we zoeken een mooie dag uit. Hans arriveert met een dikke radio, een oude emmer en een professionele kitspuit. “Moeten we niks afplakken Hans?” opper ik.
“Nee joh… veel teveel werk. Het is zo gepiept!”
Even later sta ik volslagen verbijsterd met open mond zijn werkzaamheden gade te slaan. Hij spuit een keuteltje kit in de hoek van het kozijn, gaat er met een klein spuitje zeepwater langs en schraapt met een rond lepeltje het overtollige kit er superstrak af. Natte vinger en langs en hoppaaa… klaar! Het meest verwonderlijke is, dat hij na twee ramen nog volledig schone handen heeft en er geen veegje kit op het raam of lakwerk zit! Verbazingwekkend!
Jaloers op zijn behendigheid, volg ik de vakman de hele dag en tegen drieën veegt hij met nagenoeg schone handen zijn gereedschappen af… onwijs gaaf van die de Graaf! Zo heet hij namelijk. Ik ben dan ook veel dank verschuldigd aan https://www.degraafglasservice.nl/ !
Kit over
Een paar dagen later is het mooi droog weer en ik zit in het zonnetje te genieten van mijn prachtig strak afgekitte ramen. Vanuit mijn luie stoel zie ik de volgende klus aankomen, want de randen van het grote teakdek in de kuip beginnen te wijken. Door uitzetting en krimp heeft het kit een mooi naadje gevormd waar water tussen loopt en onder het dek kan kruipen. Ik heb nog twee worsten Sikaflex over en dat is beperkt houdbaar, dus ik besluit het te gaan verwerken op het achterdek.
“Dat moet je nu zelf kunnen Evert!” mompel ik in mezelf met de overtuiging, dat alleen het kijken naar de handigheid van onze kitter, me voldoende kennis heeft gegeven om het met schone handen te kunnen afkitten.
Secuur…
Secuur maakt ik de overgang van het dek naar de verschansing schoon en plak alles volledig af, want ik ben nog niet geheel zeker van mijn kunnen. Dan blijkt de kit worst niet in mijn pneumatische spuit te passen want het ding is te lang. Goede raad is duur, maar ik besluit de worst in tweeën te snijden. Daar ga ik al… de kit zit aan mijn chirurgenhandschoenen, aan mijn mes, aan de werkbank en aan de kitspuit! Ogenblikkelijk pak ik een nieuw setje handschoenen, maar het lukt me niet om ze uit te krijgen zonder het aan mijn huid te krijgen…
Tien minuten later doe ik een hernieuwde poging om de halve worst in de spuit te krijgen en dat lukt! Op mijn knieën in de kuip, hou ik de spuitmond op zijn plaats en knijp voorzichtig de trekker aan, maar wat er komt… geen kit! Ik had het op advies in de koelkast bewaard, dus concludeer ik dat de kit wel eens te koud zou kunnen zijn. Slang er af, weer de machinekamer in en met de föhn aan de slag!
Knal
Na een kwartiertje voelt de kit warmer aan en ik positioneer me wederom bij het trapje naar het gangboord, de pek die me het geschikts lijkt om te beginnen. Psssssstj… klinkt het en nu komt er zowaar een beetje kit uit. Vervolgens tracht ik met vaste hand de spuitmond egaal te verplaatsen en na 10 centimeter schrik ik van een flinke knal. ‘Floepspetterssplut… knalknal’ klinkt het en als ik mijn ogen open, zit alles onder de kitspetters. Er zat een luchtbel in de spuit die er onder 6 atmosfeer druk uit spat…
Verwoed begin ik met doekjes en wasbenzine te poetsen en te wrijven om de kitklodders zo snel mogelijk te verwijderen van de verf en het teak.
Een uurtje later is alles weer schoon, behalve ikzelf. Het zit aan mijn armen, benen, mijn kleren en zelfs in mijn baard…
Weer een uur later trek ik behoedzaam de tape van het dek en de verschansing, waarbij ik wederom overal klodders vreselijk klevende zwarte massa op mezelf achterlaat, maar wel met als resultaat een mooie strakke kitrand. Daarna ben ik nog zeker een uur bezig geweest om de kitspuit, de persluchtslang, de gereedschappen en mezelf te ontdoen van alle kit, waarna mijn kleren de vuilnisbak in kunnen.
Nee… ik werk niet met kit, maar kit werkt met mij en de conclusie is: dit moet ik niet meer willen, niet meer doen, gewoon laten doen!!
Evert Stel is schipper van de Meander V. Met deze voormalige loodstender heeft hij jarenlang met zijn partner Inge voor de Stichting Vaarwens dagtochten gevaren met mensen in de laatste levensfase. Inmiddels heeft de Stichting een eigen schip en wordt de Meander V ingezet op drukke dagen. Van alle dagtochten maakt Evert aangrijpende, veelal emotionele verslagen. Daarnaast is hij auteur en heeft diverse boeken geschreven en is hij columnist bij Watersport-TV.
